بخاطر همین حرف هم که شده، نمیبخشم!

+ هر روز دعا میکنم بمیرم و تو رو توی این حال نبینم...

- من که همیشه همینطور بودم...

+ برقی که تو چشمات بود دیگه نیست...

این یک تهدید عاشقانه است

از بین تمام اون حرفای تلخ

یه جمله ای عجیب به دل نشست

وقتی که گفت: نمی‌ذارم کسی صاحبت بشه!

 

+سالتون شیرین

هشتمین سال

 

 

امروز وبلاگم هشت ساله شد.

چقدر زمان زود میگذره!

چقدر کم می‌نویسم...

امسال اولین باری بود که برای تولد خودم پست نذاشتم، اما برای تولد وبلاگم یادم بود که حتما پست بذارم.

یه زمانی چقدر تو وبلاگم می‌نوشتم! الآنا هرچی دنبال سوژه می‌گردم چیزی برای نوشتن پیدا نمی‌کنم. نمی‌دونم سلیقه نوشتاریم تغییر کرده یا سختگیر شدم توی نوشتن. هر چی که هست انتخاب موضوع برام سخت شده. 

خلاصه که شاد باشید و از هر بهونه کوچیکی برای شاد بودن استفاده کنید که دنیا دو روزه :)

الهی تب کند شاید پرستارش من باشم!

و اینگونه بود که به سبب پرستاری از یار، و با گذشت دقیقا دو هفته از شروع علائم بیماری نامبرده و بهبودی‌شان، اینجانب نیز به بیماری ایشان که همانا آبله مرغان است دچار گشتیم.

باشد تا درس عبرتی شود برای آیندگان!

وقتی جَو آدمو میگیره

پارسال طی یک اقدام خودشیرینانه رفتم یه انگشتر طلا خریدم که هدیه بدم به یکی. ولی بعدش پشیمون شدم و به مبلغی پول برای دادن هدیه بسنده کردم و انگشتر رو نگهداشتم.

و چقدر الان از تصمیمی که برای نگهداشتن انگشتر گرفتم راضی ام. وقتی یادم میاد میخواستم چه خبطی انجام بدم که همچین هدیه ای به اون آدم بدم مو به تنم سیخ میشه!

کور سوی امید

هیچوقت ناامید نشو

چون دقیقا همون نقطه که هیچ امیدی نداری، یهو ورق برمی‌گرده!

سخنان نغز پسرخاله

گفت: همه شما مغز نخودی هستین به جز اَسی!

گفتم: پس قبول داری که من عقلم زیاده 😎

گفت: نه، به تو نگفتم چون اگه بگم بهت برمیخوره 😑

هم نامه نانوشته خوانی

رفته بودیم جایی، توی مسیر از جلوی چند تا فروشگاه رد شدیم که خیلی وقت بود میخواستم ازشون خرید کنم. مجالی نبود و منم حرفی نزدم و فقط نگاه کردم و گذشتم.

عصر همون روز خیلی یهویی دوباره رفتیم همون مسیر، با این تفاوت که این بار فرصت کافی داشتیم. و من تمام خریدهام رو انجام دادم.

و خدایی که حتی به حسرتِ نگاهت جواب میده، بدون اینکه به زبون آورده باشی...

بعدِ یه عالم اشک و بغض و فریاد، خدا تو رو برای من فرستاد

یه وقتایی بعضی از آدما رو توی گذشته دفن می‌کنی، جوری که دیگه هیچکدوم از خاطراتشون رو یادت نمیاد، در واقع نمیخوای که یادت بیاد. بعد یهو میبینی بعد از چند سال از زیر خروارها خاک سر بیرون میارن و جوری وانمود میکنن که انگار همه چی مثل سابقه و هیچ اتفاقی نیفتاده و ازت توقع دارن مثل قبل رفتار کنی

فاز اینجور آدما چیه؟ آیا خودشونو میزنن به اون راه یا واقعا متوجه نیستن؟ تا کی می‌خوان به همین روش ادامه بدن؟

از اون طرف آدم چقدر باید ساده باشه که حرفشونو باور کنه و با طناب پوسیده شون بره تو چاه

باز جای شکرش باقیه که خدا یه سری افراد رو وسیله نجات آدمای ساده قرار میده.

اسم این افراد فرشته نجاته.

+عنوان: آهنگ «فرشته نجات» از کامران و هومن

دنیا هنوز قشنگیاشو داره

روز شهادت حضرت فاطمه بود.

اسنپ گرفتیم. موقع پیاده شدن خواستیم کرایه بدیم که راننده گفت: پول نمی‌گیرم بفرمایید.

صلواتی بود.