بعدِ یه عالم اشک و بغض و فریاد، خدا تو رو برای من فرستاد

یه وقتایی بعضی از آدما رو توی گذشته دفن می‌کنی، جوری که دیگه هیچکدوم از خاطراتشون رو یادت نمیاد، در واقع نمیخوای که یادت بیاد. بعد یهو میبینی بعد از چند سال از زیر خروارها خاک سر بیرون میارن و جوری وانمود میکنن که انگار همه چی مثل سابقه و هیچ اتفاقی نیفتاده و ازت توقع دارن مثل قبل رفتار کنی

فاز اینجور آدما چیه؟ آیا خودشونو میزنن به اون راه یا واقعا متوجه نیستن؟ تا کی می‌خوان به همین روش ادامه بدن؟

از اون طرف آدم چقدر باید ساده باشه که حرفشونو باور کنه و با طناب پوسیده شون بره تو چاه

باز جای شکرش باقیه که خدا یه سری افراد رو وسیله نجات آدمای ساده قرار میده.

اسم این افراد فرشته نجاته.

+عنوان: آهنگ «فرشته نجات» از کامران و هومن