معرفی کتاب «راز گاروالا عطرساز»

آقای صفائی نژاد به مناسبت روز جهانی کتاب الکترونیک، به وبلاگ نویس‌ها کتاب الکترونیک هدیه دادن و هدیه انتخابی من، کتاب «راز گاروالا عطرساز» بود.

 

 

این کتاب ۲۶۲ صفحه ای (نمیدونم چرا بعضی جاها نوشتن ۱۵۸ صفحه است) شامل ۳۲ فصل هست و یک داستان تاریخی رو روایت می‌کنه. اتفاقات داستان در اسپانیا (شهر قرطبه و غرناطه) در دوران کشف قاره آمریکا رخ داده و مربوط به جنگ مسیحیان با مسلمانان و یهودیان هست. این که تا چه حد، شخصیت ها و روند پیشروی داستان با واقعیت تطابق داره رو نمی‌دونم. جالب اینجاست که از زبان فردی ایرانی نوشته شده و ترجمه هم نیست! همین نکته، باعث میشه ذهن خواننده، خیالی بودن داستان رو متصور بشه. هیچ منبعی هم مبنی بر واقعی بودن وقایع در کتاب ذکر نشده.

شخصیت‌های کتاب، سلاطین و درباریان و امیران و بزرگان هستن. محوریت داستان حول موضوعات عشق، هجران، حسد، قدرت طلبی، ظلم، کینه، خیانت و انتقام می‌چرخه. وقایع و حال و هوای کتاب، من رو یاد رمان «سلطانه» اثر کالین فالکنر انداخت. (که سریال «حریم سلطان» هم از روی همین کتاب «سلطانه» ساخته شده).

در کتاب راز گاروالا عطرساز، ما یک شخصیت اصلی نمی‌بینیم. بلکه تمام افراد در قصه، شخصیت اصلی به شمار میرن. به طوری که هر فصل از کتاب، به احوالات یک شخصیت اختصاص داده شده و اگه فصل قبلی رو نخونده باشی فکر می‌کنی کل داستان درمورد شخصیت همین فصل هست.

توصیف صحنه ها بسیار مناسب بود و به حاشیه پرداخته نشده بود که حوصله سر بر بشه. با شروع کتاب، جذب داستان و مشتاق به خوندن ادامه‌اش میشی.

فصل شانزدهم کتاب، فصلی مربوط به گذشته است. که انگار با روند داستان ناهماهنگه. گویی تدوین‌گر یه فیلم، سکانسی رو در جای اشتباهی آورده باشه. یه مقدار گیج کننده بود برام و به نظرم می‌شد در فصل های قبل تر گنجونده بشه.

درکل، داستان تلخ و غم‌انگیزیه. حتی وصالی که پس از سالها هجران به وقوع می‌پیونده هم هیچ شیرینی‌ای با خودش به داستان تزریق نمی‌کنه. هرچقدر که پیش میری قصه دلخراش‌تر میشه. من در مدتی که می‌خوندمش حتی کابوسی بر اساس همین داستان دیدم!

به آخرای کتاب که رسیدم داشتم می‌شمردم ببینم چند نفر از شخصیت های داستان زنده موندن!

 

سعی کردم در معرفی کتاب، داستان رو لو ندم تا خودتون بخونیدش :)

 

نکته قابل تامل کتاب اونجایی بود که از «امام علی علیه‌السلام» با عنوان «داماد پیامبر» یاد شده بود و من اینطور برداشت کردم که نویسنده کتاب احتمالاً اهل تسنن هستن.

 

+ پیشنهادم برای بهتر شدن اسم کتاب «راز گاروالای عطرساز» هست. اینجوری بهتر تلفظ میشه. من اولش برای درخواست هدیه‌ام، اسم کتاب رو از رو نگاه کردم و نوشتم! تو ذهن نمی‌نشست.

مسابقه بهترین خاطره و نقل قول از پیاده‌روی اربعین حسینی

قصد داشتم حالا که امسال از پیاده‌روی اربعین محروم موندیم، خاطره این دو سفری که رفتم رو بنویسم تا اون حال و هوا دوباره زنده بشه؛ که دیدم میرزا مهدی چالشی در همین راستا برگزار کرده. طبیعتاً استقبال کردم و مثل همیشه در واپسین دقایق دست به کار شدم.

سال ۹۰ که برای اولین بار به عراق رفتم، خیلی احساس غربت داشتم. طوری که وقتی دوباره به ایران برگشتم با خودم گفتم: «ایران بهشته!»

اما بهشت واقعی رو در دومین ورودم به خاک عراق دیدم. در سال ۹۶ که اولین تجربه پیاده‌روی اربعینم بود.

تا قبل از اون، تصورم از عراق فقط سیم های برق درهم و برهمش بود و خونه های فقیرانه که یه دیش بالای پشت بومشون و یه ماشین باکلاس جلوی درشون بود. از مردمش هم همون خصلت هایی رو که از فیلم های جنگی درشون دیده بودم انتظار داشتم. اما در اربعین، عراق رو جور دیگه ای دیدم. جوری که هیچوقت و هیچ جای دیگه‌ای ندیده بودم. باید رفته باشی تا درک کنی. اونجا سراسر خلوص بود و دلدادگی. آدمهایی که بی‌چشم‌داشت و مشتاقانه بهت خدمت می‌کردن و احترام می‌ذاشتن و از مالشون بهت می‌بخشیدن. بدون اینکه بشناسنت. آدمهایی که «نه» تو کارشون نبود. با «ریا» و «منت» بیگانه بودن. اونقدر بهت عزت و احترام می‌ذاشتن که واقعاً شرمندشون می‌شدی. با خودت می‌گفتی: «مگه من کی ام و چه خیری بهشون رسوندم؟». به دل دریاییشون غبطه می‌خوردی. فکر می‌کردی: «اگه من بودم هم میتونستم اینطوری خدمتگزار باشم؟»

کل مسیر نجف تا کربلا رو موکب ها تشکیل می‌دادن. مثل یه بازارچه که پر از غرفه است. غرفه هایی که همه اجناس و خدماتشون رایگانه. هر کسی هر جوری می‌تونست خدمت می‌کرد. بچه های کوچیک وسط جاده ایستاده بودن و به زائرها عطر می‌زدن. بعضی بچه ها هم ردیفی ایستاده بودن و فریاد «لبیک یا حسین» سَر می‌دادن. اون چیزی که من خیلی ازش استقبال می‌کردم، افرادی بودن که با دستگاه سم‌پاش، روی مردم آب می‌پاشیدن و خنکشون می‌کردن.

غروب اولین روز پیاده‌روی بود که به دو تا پسر جوان برخوردیم. یکیشون ایرانی و اون یکی عراقی بود. گفتن ما منزل برای استراحت داریم. تصمیم گرفتیم بریم منزلشون. دو تا ماشین آوردن و ما رو سوار کردن. وارد یه شهرک نوساز شدیم. اسم اون شهرک «الغدیر» بود که می‌گفتن ساخت آلمانی ها ست (اگه اشتباه نکنم). رسیدیم به یه خونه ویلایی دو طبقه و بزرگ. وارد خونه شدیم و در پشت سرمون بسته شد. گفتیم: «پس مردهامون چی؟» گفتن: «مردها میرن خونه بغلی». خونه ای که واردش شدیم مخصوص خانم ها بود و در تمام مدتی که اونجا بودیم حتی یک مرد هم وارد نشد تا خانم ها راحت باشن. به محض ورودمون به حیاط، خانم صاحبخونه به استقبالمون اومد و با همه روبوسی کرد و خوشآمد گفت. و به تبعش دخترها و بقیه خانم های میزبان هم همینطور. بعد ما رو به داخل راهنمایی کردن‌. خونه شون خیلی قشنگ بود. باغچه بزرگشون پوشیده از چمن بود و چند تا صندلی درش قرار داشت. اتاقشون هم بسیار تمیز و شیک بود. جوری که من اصلاً انتظار چنین خونه ای رو در عراق نداشتم. قبلا فکر می‌کردم مردم عراق بهداشت ضعیفی دارن، اما غذایی که به ما دادن و رختخوابی که برامون آوردن بسیار با سلیقه و تمیز بود. گفتن آب حمام گرمه و برید دوش بگیرید. و لباسهامون رو برامون شستن.

همیشه وقتی توی مشهد با عربها برخورد می‌کردم، نمی‌تونستم باهاشون حرف بزنم و این مسئله من رو از خودم شاکی می‌کرد. چون این همه سال درس عربی خونده بودم (حتی در دوره کارشناسی و ارشد) اما هیچوقت نتونستم جایی به کار ببرمش. تااینکه بالآخره طلسم شکسته شد!

خانمی که مهمانش بودیم، یک پسر به اسم موسی (همون که ما رو به خونه‌شون آورد) و چهار دختر به نام های سوسن، زینب، دعا، و رقیه داشت. دخترها بسیار خونگرم بودن و من تونستم باهاشون ارتباط برقرار کنم. باهم حرف می‌زدیم و از این موضوع ذوق زده می‌شدیم. یه جاهایی به زبان انگلیسی و یه جاهایی هم به فارسی منظورمون رو می‌رسوندیم. من رو به آشپزخونه بزرگشون بردن و از اونجا رفتیم به مطبخشون. ازشون دستور سمبوسه ای که پخته بودن رو پرسیدم. بعد از شام گفتن باهاشون برم تو حیاط و اونجا صحبت کردیم. یه گروه زائر دیگه هم اومدن به اون خونه. بعد از مدتی دیدم یکی از همین زائرا دنبال من می‌گرده. می‌گفت: «اون دختر مترجمه کجاست؟» و وقتی رفتم پیشش گفت: «تو خواهر همون پسر ایرانی هستی که ما رو آورد اینجا؟» گفتم: «نه! چرا اینطور فکر کردید؟» گفت: «آخه اون مترجم آقایونه و شما مترجم خانمهایی، فکر کردم خواهر و برادرید» خندیدم و گفتم: «من هم مثل شما زائرم». گفت: «آهان. خب حالا بهشون میگی سوزن و نخ می‌خوام؟» گفتم: «این یه قلم رو دیگه بلد نیستم :)) » و با زبون اشاره ازشون نخ و سوزن گرفتیم. آخرشب، دخترها گفتن بیا طبقه بالا باهم صحبت کنیم. درواقع اونها بهترین اتاقها رو در اختیار ما گذاشته بودن و خودشون در طبقه بالا که از نظر امکانات، خیلی هم کامل نبود سکونت داشتن. رفتم بالا و کلی حرف زدیم. یکی از خانم ها که خواهرزاده صاحبخونه بود، شوهرش اومده بود دنبالش اما اون دلش میخواست بیشتر پیش ما بمونه و هی از شوهرش وقت می‌خواست. یه اخلاق خوبی که داشتن این بود که با اینکه من همزبونشون نبودم اما اصلا ندیدم حرف یواشکی بزنن یا طوری رفتار کنن که معذب بشم. همه شون بدون استثنا لباس مشکی داشتن. حتی بچه ها. و فقط وقتی خواستن بخوابن، لباسشون رو عوض کردن. شاید براتون جالب باشه بدونید چه حرفایی زدیم. دختر بزرگشون، سوسن که ۲۸ سالش بود (نمیدونم املای اسمش رو درست نوشتم یا نه، تلفظش که همین بود) گفت که برادرشون از یه دختر خوشش میومده ولی پدرشون مخالف ازدواجشون بوده چون اون دختر بدحجاب بوده. و موسی (۲۵ ساله) چقدر دپرس شده و گریه کرده. ازش پرسیدم خودت چرا هنوز ازدواج نکردی؟ گفت: «پدرم معتقده تا زمانی که ما عقلمون نرسیده نباید ازدواج کنیم» و این حرف هم یکی دیگه از ذهنیت های غلط من رو درمورد عراقی ها اصلاح کرد. دختر دومی که اسمش زینب بود، دانشجو بود و در بغداد درس می‌خوند. رقیه فرزند آخر خانواده و ۴ ساله بود و خیلی از من خوشش اومده بود.‌ دفتر نقاشیش رو بهم نشون داد و هی میومد تو بغلم می‌نشست. منم همش بهش می‌گفتم: «حبیبتی» و چقدر خانواده‌ش ذوق می‌کردن از این کلمه! لهجه خاصی داشتن. «زینب» رو «زَینوب» و «فاطمه» رو «فاطومَه» تلفظ می‌کردن. به من می‌گفتن لهجت بغدادیه! ازشون پرسیدم: «شما در اربعین به زیارت نمی‌رید؟» گفتن: «نه. در اربعین فقط به زائرا خدمت می‌کنیم» این نشون می‌داد چه دل بزرگی دارن. شاید اگه من بودم حتما دلم می‌خواست برم زیارت.

فردا صبحش بعد از خوردن صبحانه، ما رو از زیر قرآن رد کردن و چندین بار تاکید کردن سال آینده هم حتما بریم منزلشون. شماره تلفن همدیگه رو گرفتیم و خداحافظی کردیم. موسی با ماشینش ما رو برد همون جایی که سوارمون کرده بود و اون هم سفارش کرد سال بعد کنار همین عمود منتظرتونم.

بعد از اون هر از گاهی از طریق تلگرام باهاشون صحبت می‌کردم. نزدیک اربعین سال ۹۸ بود که «دعا» پیام داد و گفت امسال منتظر شما هستیم. اون سال راهی شدم و وقتی به عمودی که اونها گفته بودن رسیدم، اول صبح بود و تازه پیاده‌روی رو شروع کرده بودیم و نشد که توقف کنیم.

 

عکس های مربوط به پست رو براتون میذارم:

 

حیاطشون

 

 

و باغچه شون

 

 

اتاقی که به ما دادن

 

 

رختخوابی که آوردن برامون

 

 

سیم هایی که درباره‌شون گفتم

 

 

هتل بیان که من رو یاد بلاگستان انداخت

 

 

هنرنمایی موکب عراقی

 

 

غلط املایی بامزه‌شون

 

 

بچه هایی که تو مسیر پیاده‌روی دستمال کاغذی می‌دادن

 

 

و آخرین عمود که منتهی می‌شد به حرم حضرت ابوالفضل علیه السلام

 

 

این هم پارسال شب آخر، چشم انداز ِِ بی‌نظیرِ محل اسکانمون 

 

 

+ یادی کنیم از مکالمات پسا سفرمون:

 

الهی همه عزیزانمون رو حفظ بفرما

نشسته بود روبه‌روم. باهاش قهر بودم و نگاهش نمی‌کردم. می‌فهمیدم که زل زده به من اما توجه نمی‌کردم. اونقدر نگاهم کرد و نگاهم کرد که از رو رفتم. همین که چشمم بهش افتاد سریع واسم ادا درآورد! و هر دو خندیدیم :))

 

هر وقت از کنارم رد میشه، یا پامو لگد می‌کنه و یا ادا درمیاره که یه جوری صدای من درآد و بعد با خوشحالی می‌ره. وقتایی که گیتار تمرین می‌کنم با دهنش صدای آهنگی که میزنم رو به طرز خنده داری درمیاره و یا میگه: «این صدای ویز ویز از کجا میاد؟» و من با داد و فریاد دعواش می‌کنم و می‌خندیم :))

 

اومد توی اتاق تا یه چیزی برداره. حواسم بهش نبود. وقتی خواست بره دیدم سرعتش رو کم کرده. نگاهش کردم و دیدم پتوم رو برداشته که بره دراز بکشه و درمقابل اعتراض احتمالی من، با قیافه کج و کوله داره نگام می‌کنه. منم طبق معمول جیغ رو حواله‌اش کردم :))

 

در سکوت دلچسب عصرگاهی نشستم و این پست رو می‌نویسم. سکوتی که از روی تنهایی نیست. می‌بینمشون که آروم و بی‌صدا دارن استراحت می‌کنن و من دلم گرمه به بودنشون :)

چالش ده سوال وبلاگی

همون طور که می‌بینید پست‌هام یکی درمیون و یا پشت سر هم شرکت توی چالشه :))

این نشون میده بلاگستان به جنب و جوش افتاده و این اتفاق خوبیه :)

آقای محسن رحمانی دعوتم کردن به شرکت در چالش ده سوال وبلاگی و من هم به دعوتشون لبیک گفتم.

این شما و این هم پاسخ های من به سوالات چالش:

 

۱. چی شد که به دنیای وبلاگ‌ها اومدی!؟

یه روز که داشتم توی اینترنت می‌چرخیدم خیلی اتفاقی به یه وبلاگ برخوردم و مطالبش به نظرم جالب اومد و شدم خواننده ثابتش. از همونجا با چند تا بلاگر دیگه آشنا شدم. سه ماه بعدش خواستم ببینم اصلا وبلاگ زدن چطوریه. خیلی یهویی و بدون آمادگی قبلی وبلاگ زدم و دیدم به همین راحتی صاحب وبلاگ شدم!

۲.هدفت از نوشتن وبلاگ چه بود و چه هست!؟

ثبت اتفاقات و خاطرات زندگیم. یه جورایی برام دفتر خاطرات مجازیه.

۳. به نظرت چرا باید وبلاگ نوشت!؟

خب این از نظر هر شخص متفاوته. اگه از من بپرسن چرا وبلاگ می‌نویسم جواب میدم چون با این کار ذهنم خالی میشه و با نوشتن هر پست به حس رضایت و آرامش می‌رسم.

۴. به نظرت یه وبلاگ ایده آل چه مشخصاتی باید داشته باشه!؟
اصلا مشخصاتی باید داشته باشه!؟

تعریف ایده آل هم از دید هر شخص متفاوته. اما به طور کلی وبلاگ باید در درجه اول همیشه چراغش روشن باشه. صاحبش آب و جاروش کنه و نذاره گرد و خاک بگیره. مطالبش باید به نوعی احترام به مخاطب رو در خودش داشته باشه. یعنی چی؟ یعنی مبهم و نامفهوم نباشه تا مخاطب با خوندنش گیج نشه. به درستی به کامنت هاش پاسخ داده بشه. نگارش صحیحی داشته باشه. و مهم تر از همه اینکه مخاطب با خوندنش حس خوب بگیره و یا یه چیزی یاد بگیره.

۵. بیشتر کدوم موضوع رو در وبلاگ ها دوست داری!؟
یعنی بیشتر چه وبلاگ هایی رو دنبال میکنی!؟

اونهایی که قلمشون رو دوست دارم یا دغدغه ها و شیوه زندگیشون برام جالبه. بیشتر، روزانه نویس ها و همچنین دوستانم رو می‌خونم.

۶. نظرت راجع به سرویس های وبلاگ‌دهی چیه!؟
و برای بهتر شدنشون چه پیشنهادهایی داری!؟

من فقط از بیان استفاده کردم و با بقیه سرویس ها آشنا نیستم. پیشنهادم اینه که صندوق بیان محدودیت نداشته باشه و بشه بینهایت فایل درش ذخیره کرد.

۷. نظرت راجع به محیط وبلاگ نویسی (افراد) چیه!؟
و برای بهتر شدنشون چه پیشنهادهایی داری!؟

افراد بسیار فهیم و خونگرمی داره. به شخصه معتقدم بلاگرها انسانهایی متشخص و محترم هستن.

پیشنهادم برای بهتر شدن بعضی‌هاشون اینه که توقعشون رو از مخاطبین کم کنن. گاهی می‌بینم بلاگر از مخاطبش طلبکاره. منِ بلاگر اگه می‌نویسم، حقی به گردن کسی ندارم. پس کمی مهربان‌تر :)

۸. ویژگی‌ای از بلاگری دیگه که دوست داشتین اون ویژگی رو داشته باشین.

اینکه یه بلاگر خیلی تو اجتماع فعاله و یا برای آیندش برنامه داره و تلاش می‌کنه و کلا تو زندگیش پشتکار داره و هدفمنده

۹. چندتا از لبخند هایی که در بلاگ بیان (و سرویس های دیگه) داشتید رو با ما در میان بذارید.

زمانی که برای تولدم از مخاطبام خواستم پستی رو برای من بنویسن و پاسخ هایی که از دوستانم گرفتم به شدت خوشحالم کرد.

یک بار هم از مخاطبام خواستم برای وبلاگم شعر بگن و کامنت های اون پست (شعرهایی که گفتن) خیلی خیلی خوشحالم کرد.

یه دفعه مشهد بودم و وقتی برگشتم دوستان وبلاگی برام بنر مجازی درست کردن و بسیار ذوق زده شدم.

دفعاتی که سوژه رادیوبلاگی‌ها شدم هم خیلی برام لذت‌بخش بود.

وقتایی که دوستای مجازی تو حرم اماما دعام می‌کردن خیلی دلچسب بود.

۱۰. بدون تعارف ترین حرفتون با وبلاگ‌نویس ها چیه!؟

وبلاگت رو‌ که مثل بچه آدم می‌مونه، اگه به هر دلیلی نخواستی ادامه بدی، حذفش نکن. بذار بمونه. بمونه برای مخاطبات. برای سالهای بعد که یادش می‌افتی بتونی بیای و بخونیش. شاید بعدها بچه هات بخوان بدونن تو این سن چه طرز فکر و دغدغه هایی داشتی و چی تو ذهن و زندگیت می‌گذشته. اصلأ نه! بذار بمونه تا کسی آدرست رو ندزده واسه تبلیغاتش! :/

چیزی هست که بخواید بگید و ما بهش اشاره نکرده باشیم!؟

اون سه ماهی که وبلاگ نداشتم و فقط خواننده بودم، می‌دیدم که بلاگرا از رفتن بلاگرهای دیگه و سوت و کور شدن بلاگستان خیلی می‌نالن. همین مانع من می‌شد که وبلاگ بزنم. فکر می‌کردم برای شروع خیلی دیره. اما بعد که وبلاگم رو استارت زدم سعی کردم زیاد به کمرنگ شدن محیط بلاگستان اهمیت ندم و ادامه بدم. بنابراین اگه تو شخصا به کاری علاقه داری، به انرژی های منفی اطرافت توجه نکن و پیش برو :)

 

و اینکه هر کسی شرکت کرد سعی کنه حداقل ۵ نفر رو دعوت کنه :) (از هر سرویس وبلاگ‌دهی که میخواد باشه)

از اونجایی که در دو چالش قبلی هنوز کسی به دعوت هام لبیک نگفته، این بار هر کس فرصت و علاقه داره که شرکت کنه، اعلام آمادگی کنه تا دعوتش کنم :)