تولدم

من معمولا وقتی بحث هدیه میشه، آخرین چیزی که دلم میخواد پوله. چون هدیه درواقع اون حالت سورپرایزی بودنش برام خیلی جذابه. اینکه یه بسته بهم بدن و ندونم توش چیه و از حدس اینکه چی می‌تونه باشه ذوق کنم! کلا پول رو کادو نمی‌دونم. طرف نمیدونه چی هدیه بده بعد یه پولی میده و از سر خودش باز میکنه. به نظرم هدیه سوای اینکه چه میزان ارزش مادی داره، ارزش معنویش هم مهمه. اینکه یه نفر بشینه فکر کنه و سعی کنه سلیقه تو رو درنظر بگیره و یه گزینه برای هدیه انتخاب کنه و بعد وقت بذاره بره تهیه کنه خیلی برام باارزشه.

خلاصه این همه روضه خوندم آمّا:

امسال برای تولدم همه متفق القول به من پول هدیه دادن. حتی وقتی یکی از عزیزانم انتخاب هدیه‌م رو به عهده خودم گذاشت، از اونجا که به پیسی خورده بودم گزینه پول رو پیشنهاد دادم و بسی از هدایای دریافتیم مشعوف شدم :))

تا تغییر عقایدی دیگر بدرود :دی

کی فکرشو میکرد در پس چنان روز عاشورایی، چنین شب کذایی ای در انتظارمه

تقصیر تو نیست که ابر و باد و مه و خورشید و فلک دست به دست هم دادن که تو این وسط خراب بشی

تقصیر تو نیست که تحقیر شدی

تقصیر تو نیست که گناها گردن تو افتاد

تقصیر تو نیست که فریب خوردی

تقصیر تو نیست که تا صبح خوابت نبرد و توی شوک بودی

تقصیر تو نیست که وقتی هوا روشن شد رفتی تو کوچه و فشار عصبیتو با جارو زدن کوچه تخلیه کردی

تقصیر تو نیست که افتادی به جون آسفالتهای تازه ای که ریخته شده بودن وسط جوب و جلوی عبور آب رو گرفته بودن و همشون رو کندی

تقصیر تو نیست که پیرمرد بیماری که ته کوچه ایستاده بود وقتی کوچه رو خلوت و تو رو تنها دید هی بهت علامت داد

تقصیر تو نیست که وقتی رفتی توی خونه و در رو بستی اون پیرمرد با عصاش تق تق کنان اومد تا جلوی درب خونتون

تقصیر تو نیست که برای اولین بار در عمرت رفتی یه چوب بزرگ برداشتی و اون مزاحم رو تهدید و متواری کردی

تقصیر تو نیست که تا این اندازه حالت بد شد

تقصیر تو نیست که اینجوری اذیتت کردن

هیچکدوم از اینا تقصیر تو نیست

آروم باش گل من

تو سزاوار هیچکدوم از این فاجعه ها نبودی

تو هیچ کار اشتباهی نکردی

فقط آدمهای اشتباهی سر راهت قرار گرفتن...

فقط آدمها تو رو اشتباه گرفتن!

تا اطلاع ثانوی wc توسط دشمن سیانوردار اِشغال است 😑

من همیشه به شدت از تمام جک و جونور ها میترسیدم. اخیرا یه چند سال میشه که ترسم کمتر شده. یه مارمولک چند وقته توی حیاطمون روی دیوار کنار باغچه زندگی می‌کنه. سالهای گذشته هم تابستون ها تو همون نقطه دیده میشد. نمی‌دونم زمستونا کجا میره، یا اینکه این همون مارمولک پارسالیه یا جدیده.

خلاصه تو خونه داشتم واسه بقیه اظهار فضل میکردم که: «من اصلا از مارمولک نمیترسم، چون خیلی بی آزاره، مثل ملخ نیست که یهو بپره روی آدم، مثل موش اهل خرابکاری نیست، مثل زنبور نیش نداره، مثل سوسک سرعتی نیست، یه گوشه واسه خودش هست و تا آدم رو میبینه قایم میشه.»

تا اینکه امروز روم به دیوار خواستم برم سرویس بهداشتی (سرویس خونه ما یه در از سمت داخل و یه در به سمت حیاط داره) دیدم مارمولکه توی کاسه توالته! منصرف شدم و یه کم خودمو مشغول کردم که مارمولکه فرصت کنه بره. یه مدت گذشت و دوباره رفتم و این بار دیدم یه مارمولک کوچولو اون ته کاسه توالت داره نگام می‌کنه! یکی کم بود شدن دوتا! دوباره پشیمون شدم و رفتم تو حیاط که دیدم بعله! اون مارمولک که تو حیاط منزل داره همچنان روی دیواره و اون دوتایی که توی سرویس بودن دوتای دیگه‌ان!

حالا ما گفتیم از مارمولک نمیترسیم، ولی نه دیگه بخواد بیاد توی کاسه توالت سُکنٰی بگزینه که! تا ما رو میبینن سریع اون زیر میر ها قایم میشن هرچقدر هم آب میگیری انگار بهشون نمی‌رسه معلوم نیست کجا پناه میگیرن!

یاد زیزیگولو بخیر که مارمولک ها رو با دمپایی میکشت 🤢 (اگه حساسین لینک رو باز نکنین چون عکس مارمولک مرده داره. کلی گشتم تا پستش رو پیدا کردم، چه خاطراتی برام زنده شد! کجا رفت حال و هوای اون دوره ی وبلاگ‌نویسی...)

این ذهن خالی

نامت برایم بیگانه شده

صدایت را به خاطر نمی‌آورم

عطرت دیگر یادآور تو نیست

مرا چه شده؟

غروری که با کله زمین میزندت

خدایا

میخوای پوز منو به خاک بمالی؟

باشه 

تسلیم

من گردنم از مو باریکتره

چرا اینجوری امتحانم میکنی؟

دلکم

غصه نخور

چیزی نیست

داریم بزرگ شدن رو تمرین می‌کنیم

فقط یه کم درد داره

یه کم بیشتر از حد تحملمون

404/4/4 مرگ ناگهانی یک رویا

امروز

چهارشنبه

چهارمین روز

چهارمین ماه

چهارمین سال قرن حاضر

چهار تا چهار

برای منی که متولد چهارمین ماه سال هستم و همیشه به عدد چهار حس خاصی داشته ام

قرار بود بهترین روز زندگی ام باشد

قرار بود بهترین اتفاق زندگی ام در این تاریخ رقم بخورد

قرار بود این روز مختص من باشد

بشود خاصترین روز زندگی ام

اما

صد حیف و صد افسوس که 

نشد که بشود...

برای احساس پاکت بمیرم

امروز دختربچه ی هشت ساله فامیل به من پیام داد و پس از ابراز احساسات فراوان گفت:

«من دعا می‌کنم که دوباره شما بیاین خونه ما»

با پیامش جگرم آتش گرفت و نتوانستم خودم را کنترل کنم، جمع را ترک کردم و بغضم ترکید، جلوی در بودم که یک آشنا مرا دید و سلام کرد، با چشمانی اشکبار جوابی سرسری دادم و عبور کردم، درحالیکه دلم صد پاره بود...

حتی آن کودک معصوم هم دست به دعا شده...