هر کسی کو دور ماند از اصل خویش، بازجوید روزگار وصل خویش

بالآخره بعد از گذشت یک ماه و هفت روز از آغاز فصل جدید، زمستان چهره ی سفیدش رو به ما نشون داد! آسمون بار چند ماهش رو زمین گذاشت و سبک شد! دو روز مدرسه ها تعطیل شد! با اینکه بچه مدرسه ای نیستم اما ذوقم کمتر از مدرسه ای ها نبود ^_^

چند سال پیش یه شعر گفته بودم و از اون به بعد دیگه سراغش نرفته بودم. چند روز پیش یادش افتادم و هر چقدر دنبالش گشتم پیدا نمیشد. تو گیر و دار گشتن، به جای یافتن شعرم یه گمشده ی دیگم رو پیدا کردم! همون کاغذی که تو این پست گفته بودم! اصلا باورم نمیشد چون فکر میکردم با اون کیف دور انداخته شده! تو این مدت هر وقت یادش می افتادم به شدت ناراحت میشدم. بعد از دو سال ناراحتی در حالی که یک درصد هم به برگشتش فکر نمیکردم معجزه وار پیداش شد ^_^

+ ب.ن: به درخواست دوستان عکسش رو گذاشتم:

"عکس حذف شد"

دستمو گذاشتم کنارش که بتونید اندازش رو تشخیص بدید. اون موقع ابتدایی بودم. انگشتام یکی یه بند بلندتر شدن از اون موقع تا حالا.

همچنان گم شدن شعرم اذیتم میکرد و هر جا که ممکن بود باشه رو گشته بودم. تقریبا همه شعر رو از ذهنم استخراج کردم اما فکر میکردم یه بیت دیگه هم داشته! با یادآوری تک مصراعی از اون بیت، شکم به یقین تبدیل شد و دیدم تا پیداش نکنم آروم نمیگیرم. اونقدر گشتم و گشتم و کل خونه رو به هم ریختم تا اینکه تو همون شب برفی (دو شب پیش) گمشده پیدا شد!! و چقدر خوشحال کننده است پیدا کردن گمشده ای که ازش قطع امید کردی ^_^

اصولا من اهل گم کردن نیستم و خیلی به ندرت پیش میاد وسیله ای رو گم کنم. واسه همین اگه اتفاق بیفته خیلی خیلی به هم میریزم.

پیدا شدن گمشده هاتون رو براتون آرزو میکنم :)

زمستونتون برفی ^_^