بهتر از برگ درخت...

بعضی از دوستا هستن که فقط اسم دوست رو یدک میکشن، هیچوقت دلشون برات تنگ نمیشه، اگه هم بشه به بهونه ی کار و زندگی ازت خبری نمیگیرن، اصلا نمیدونن زنده ای یا نه! به عبارت دیگه بود و نبودت براشون فرقی نداره

یه عده هم هستن از همون مثلا دوست ها! که فقط در مواقع نیاز میان سراغت، درواقع براشون حکم کار راه انداز رو داری

اما این وسط یه گروه سومی هم وجود داره که همیشه حواسشون بهت هست، بودنت براشون مهمه، پیگیر احوالت هستن، اگه غصه دار باشی حس میکنن، اگه نباشی میفهمن، دنبالت میگردن، میخوان خوشحالت کنن، همیشه مراقب رفتاراشون هستن که یه وقت ازشون دلگیر نشده باشی

داشتن چنین دوستایی یعنی خود خوشبختی...

ممنونم آقا میثم بامرام

ممنونم آقا محمد رضای مهربون

ممنونم یلدای عزیزم

ممنونم آقا پیمان خوب

ممنونم پرتقال جان دیوانه

و ممنونم محبوبه جانم که اصلا از وجود این وبلاگ خبر نداری

پ ن: چرا همه مجازی شدن؟ انگار دوستای مجازی بامعرفت ترن! شایدم حضورشون پررنگ تره، چرا که حضور خود ما تو دنیای مجازی بیشتر از دنیای واقعی شده o_O